Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Ο Έκτωρ

Φάτσα ... σαν να φοράει μάσκα!
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί συνηθίζουμε να δίνουμε το όνομα "Έκτωρ" σε ένα σκύλο, αλλά όχι "Αγαμέμνων", "Αχιλλέα" ή "Οδυσσέα". Κάποιος μου είχε πει ότι δεν είναι θέμα επιλογής ηρώων αλλά είναι εκείνο το "ρ" στο τέλος που κάνει τη διαφορά, καθώς το όνομα γίνεται πιο εύηχο για το σκύλο. Τότε τόσοι "Μπλάκ", "Ντικ", "Λίζες" και "Λάσσυ" εκεί έξω τί κάνουν;
Τέλος πάντων, όπως και να έχει εγώ πριν τέσσερα και κάτι χρόνια ονόμασα το σκύλο μου "Έκτωρ", μάλλον από έλλειψη φαντασίας.
Ενώ όμως ο αυθεντικός Έκτορας (εκείνος της Τροίας εννοώ) θα μπορούσε να υπερηφανευτεί για την καταγωγή του και το βασιλικό του σόϊ, για τον δικό μου μάλλον κανείς δε θα μπορούσε να πάρει όρκο τι καπνό φούμαραν οι πρόγονοί του. Λίγο τσομπανόσκυλο, λίγο λυκόσκυλο και λίγο μυστήριο...
Κουτάβι
Ως κουτάβι ο Έκτορας, ήταν συμπαθητικός όπως κάθε μικρό ζωάκι. Έδειχνε πως είχε ανάγκη για παρέα αλλά και μια ακατανίκητη επιθυμία για κοπάνες και εξερευνήσεις!!!
Έκτοτε έχει πλέον μεγαλώσει και έχει γίνει ένα μικρό τερατάκι σε όγκο. Εξακολουθεί να τον τραβάει η αλήτικη ζωή της περιπλάνησης, αλλά δε λέει ποτέ όχι σε χάδια και λίγη προσοχή από τα μέλη της οικογένειας. Γενικά είναι φιλικός εκτός αν κάτι ή κάποιος δεν του αρέσει, ή του φανεί ύποπτος οπότε τα πράγματα αλλάζουν... Δεν είναι σκύλος του σαλονιού αλλά του έξω και ξέρει να ελέγχει την περιοχή του, όπως μόνο ένας σκύλος μπορεί.

Στη ζέστη και στο κρύο πάντα παρών!
Πως μπορεί ένα σκυλί να γίνει μέλος της οικογένειας; Πόση χαρά μπορεί να δώσει στα αφεντικά του με την αφοσίωση, τα παιχνίδια και την προστασία που παρέχει; Αλλά και πόση αγωνία και στεναχώρια όταν αρρωστήσει; Θυμάμαι κάποτε που μπλέχτηκε σε έναν σκυλοκαυγά με αποτέλεσμα μια δαγκωματιά στο στήθος του. Αντιβίωση για αρκετές μέρες και φροντίδα του τραύματος κάθε μέρα για παραπάνω από ένα μήνα. Στην αρχή ο καημένος αντιδρούσε στην επαφή των φαρμάκων με το τραύμα, σιγά σιγά όμως κατάλαβε ότι του έκανε καλό και όταν ερχόταν η ώρα για ιώδια και αλοιφές, ερχόταν, ξάπλωνε μπροστά μου και γύριζε τη μεριά του τραύματος προς τα εμένα περιμένοντας. Όσο θυμάμαι τα μάτια του κάθε φορά που τελείωνε η διαδικασία... Ήταν γεμάτα ευχαριστία και χαρά, αφοσίωση και λαχτάρα για παραπάνω ενασχόληση μαζί του!!!
Περιμένοντας...

Η παρουσία του και η ύπαρξη του έχει γίνει πλέον δεδομένη και αυτονόητη γύρω μας. Κάθε πρωί έρχεται στην πόρτα για καλημέρα. Όλο το πρωινό λιάζεται και τεντώνεται στην αυλή. Το μεσημέρι μόλις επιστρέψω από τη δουλειά τρέχει και με πλησιάζει περιμένοντας το δωράκι του, από ένα απλό χάδι έως κάποια λιχουδιά. Και τα δύο του αρκούν, ίσως το χάδι του αρέσει και περισσότερο. Το απογευματάκι θα πάμε τη βόλτα μας και το βράδυ θα πρέπει να γεμίσω το πιάτο του και να τον καληνυχτίσω πριν κλείσω πόρτες και παράθυρα. Για εκείνον εκείνη την ώρα αρχίζει η δράση. Δουλεύει η όσφρηση και το ένστικτο του κυνηγού και του φύλακα. Όλο το βράδυ αν στήσεις αυτί ακούγεται να τρέχει, να γαβγίζει, να επαγρυπνεί. Και το πρωί έρχεται και πάλι για την καλημέρα και τα εύσημα...

Αυτός είναι ο Έκτορας, που μπορεί να μη ξέρει από που κρατάει η σκούφια του, αλλά νομίζω πως δεν τον απασχολεί καθόλου αυτό...
Με το γείτονα και φίλο του τον Δία, μια ηλιόλουστη μέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια: