καὶ γέγονεν ὁ Ὢν...

Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί...

Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;

ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών, καὶ γέγονεν ὁ Ὢν...

(από τα καθίσματα του όρθρου της ακολουθίας των Χριστουγέννων)

-----------------------------------------------------

Ο χρόνος, ο χώρος και η ύπαρξη αποκλειστικά και μόνο μέσα σ' αυτά τα δύο. 

Ο άχρονος γεννήθηκε "χρόνῳ"... 

Ο "αχώρητος παντί", περιορίστηκε και χώρεσε σε ένα πεπερασμένο χώρο...

Ο άσαρκος πήρε μορφή και υλική υπόσταση...

"καὶ γέγονεν ὁ Ὢν" Αυτός που υπάρχει!

Φαίνεται πως ο Χρόνος και ο Χώρος είναι το ανθρώπινο μέτρο της Ύπαρξης, ακόμα και για ένα Θεό...
Μακάρι ο χρόνος και ο χώρος όλων να εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή και άνετη ύπαρξη.

Χρόνια Πολλά σε όλους

Καλά Χριστούγεννα

ΟΠΩΣ Ο ΚΕΡΕΜ

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ 

Μετάφραση:  Γιάννης Ρίτσος 

Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=8Bsbnabtl5M#!

Η πρώτη μου επαφή με τους στίχους αυτούς έγινε όταν μαθητής της τρίτης λυκείου το άκουσα από το φιλόλογο μου, που μας το διάβασε στην τάξη και δάκρυζε! Τότε εμείς γελάσαμε...

Δυόμιση δεκαετίες μετά όχι μόνο δε γελάω πια, αλλά το θυμάμαι ακόμα και νιώθω κάθε λέξη του. Αυτή είναι πλέον η απάντησή μου σε όσους με ρωτούν πως θα αλλάξει η κατάσταση σε οποιοδήποτε τομέα... 

Σκέψεις για το μέλλον αρχαιολόγων και αρχαιολογίας με αφορμή μια ημερίδα

Μετά την παρακολούθηση του Πρώτου Συνεδρίου Αποφοίτων του ΙΑΚΑ http://www.facebook.com/events/409761822417941/ και ιδιαίτερα μετά τη συζήτηση που ακολούθησε τη συνεδρίαση που συνδιοργάνωσαν οι Απόφοιτοι με το Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ) http://www.sea.org.gr/activities/Pages/conferences.asp ο προβληματισμός για το μέλλον των νέων αρχαιολόγων και της αρχαιολογίας γενικότερα χτύπησε κόκκινο!!!
Γιατί εμένα μου φάνηκε και πάλι ότι τις όποιες "λύσεις" τις είχαν όσοι αποτελούν εκ των πραγμάτων μέρος του προβλήματος;

Δημιουργούμε τμήματα αρχαιολογίας σε κάθε πόλη και χωριό για να έχουμε θέσεις καθηγητών, ενοικιαζόμενες κατοικίες και αύξηση του τζίρου της αγοράς, εισάγουμε αθρόα φοιτητές με προδιαγεγραμμένη στο μέλλον τους τη λέξη "ΑΝΕΡΓΙΑ" με κεφαλαία γράμματα και μετά απλά αγωνιούμε...

Κάνουμε ως αρχαιολόγοι ανασκαφές και έρευνες, δεχόμαστε και καρπωνόμαστε την εργασία έκτακτων συναδέλφων χωρίς δικαιώματα στην επιστημονική τους εργασία, βγάζουμε (σπάνια βέβαια) το όποιο σύγγραμμα με το όνομά μας φαρδιά πλατιά [σε στυλ one (wo)man show συνήθως] και μετά απλά αγωνιούμε για το μέλλον τους...

Όλοι οι εργαζόμενοι παλεύουν για το πως δεν θα ανέβουν τα όρια ηλικίας για τη σύνταξη (και ο ΣΕΑ επισήμως τουλάχιστον) και είμαστε ο μόνος κλάδος που όλοι οι προς σύνταξη ψάχνουν παραθυράκια για να παραμείνουν ή βρίσκουν τρόπους για να συνεχίζουν να εμπλέκονται στα αρχαιολογικά έργα και μετά τη σύνταξη... Τρελό; Και όμως αληθινό. Γιατί όμως; Και μετά αγωνιούμε τι θα απογίνουν οι νεότεροι...

Άπειρα δεδομένα ανασκαφών και πάμπολες αρχαιότητες βρίσκονται στις αποθήκες των Μουσείων και των Εφορειών Αρχαιοτήτων. Με αυτά θα μπορούσαν μέσω υποτροφιών, επιδοτούμενων προγραμμάτων αλλά ακόμα και απ' ευθείας χρηματοδοτήσεων από το κράτος ή χορηγούς να πραγματοποιηθούν μελέτες από χιλιάδες (κυριολεκτικά) αρχαιολόγους (μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μελέτες με αμοιβή και κατ' επάγγελμα). Και αυτοί θα δούλευαν και δημοσιεύσεις θα υπήρχαν. Αντί γι' αυτό τι κάνουμε; Δεσμεύουμε το υλικό εν όψη μιας μελλοντικής προσωπικής δημοσίευσης του αρχαιολόγου που "έκανε" την ανασκαφή, η οποία δημοσίευση δεν έρχεται συνήθως ποτέ και μετά αγωνιούμε και για τους νέους αρχαιολόγους και για τις αρχαιότητες...

Μια πρόταση που έγινε νομίζω ότι δείχνει στη σωστή κατεύθυνση αλλά θέλει επεξεργασία και δουλειά για να αποκτήσει περιεχόμενο συγκεκριμένο: "Ναί στο δημόσιο χαρακτήρα της προστασίας και ανάδειξης του αρχαίου πολιτισμού, όχι στον κρατικό". Δουλειά υπάρχει για όλους και ίσως και για περισσότερους, φτάνει να βρεθεί ο τρόπος επιμερισμού της με όφελος για όλους και για το αντικείμενο της επιστήμης μας.

Δεν έχω συγκεκριμένη λύση. Εξάλλου νιώθω ήδη μέρος του προβλήματος Δεν αντέχω όμως και τα κροκοδείλια δάκρυα...

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Λίγα γαρούφαλα
(Ναζίμ Χικμέτ)

Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα

Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα


Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Τραγουδι: Δημήτρης Μαυρόπουλος
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ (μετάφραση Γιάννης Ρίτσος)
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος

Τι δύναμη και τι δυνατότητες μπορεί να έχει;


Μετά από πολύ φασαρία και πολύ τρέξιμο (μιλάμε για χιλιόμετρα απόστασης και για τρελές ταχύτητες), τα φώτα έσβησαν, οι θόρυβοι κώπασαν και οι ομιλίες απομακρύνθηκαν. Επιτέλους μπορούσε να μείνει ξανά μόνο του, να ξεκουραστεί καλά κρυμμένο στην πιο απόμερη γωνιά του και να ελπίζει ότι σύντομα θα το ξεχάσουν και θα το αφήσουν στην ησυχία του όπως τόσο καιρό πριν. Έτσι και αλλιώς οι υπόλοιποι της παρέας τώρα πια δεν του μιλούσαν και του κρατούσαν μούτρα γιατί είχαν φάει το καψόνι της ζωής τους τρέχοντας μαζί του και εξαιτίας του. Αλλά τι να κάνει και αυτό έτσι όπως έμπλεξε; Μήπως το ήθελε ή μήπως πήγαινε γυρεύοντας; Αντιθέτως, κρυβόταν πολύ καλά μέχρι τώρα. Στο κάτω κάτω και από όσα ξέρει ένα απλό μποζόνιο είναι. Τι δύναμη και τι δυνατότητες μπορεί να έχει;

Μικρές αποδράσεις ...

      

(Προτείνω να ακούτε το ηχητικό όσο διαβάζετε...)

  Όταν η δουλειά σου σε οδηγεί σε περιοχές ανείπωτης ομορφιάς και σου προσφέρει στιγμές ανεπανάληπτης ευφορίας, επιτρέποντάς σου να ενωθείς με τη φύση όταν εκείνη ξυπνάει νωρίς το πρωί, τότε μια λέξη μπορεί να περιγράψει την όλη κατάσταση: Τυχερός.

Η θάλασσα ήρεμη, καθρεφτίζει την ακτή
και θαυμάζει το έργο της.
Όλο το χειμώνα αγριεμένη τη σμίλευε...

          Πως να συγκρίνεις τα πρωινά στο γραφείο ανάμεσα σε ένα σωρό φακέλους και έγγραφα, με το φως να προσπαθεί να στριμωχτεί μέσα από ένα μικρό παράθυρο, με το πρωινό δίπλα στην ήρεμη θάλασσα, μέσα στο δάσος από κωνοφόρα και πουρνάρια, εκεί όπου οι πρώτες ακτίνες του ήλιου τα βάφουν όλα με ένα άπλετο και απαλό ρόδινο φως, που σταδιακά μεταμορφώνεται σε κόκκινη φωτιά!!

Πάντα κάποιο μονοπάτι
θα κερδίσει μια φωτογραφία.
Οι δρόμοι με σαγηνεύουν...

          Εκεί όπου οι μόνοι ήχοι είναι αυτοί από τα πουλιά που καλούν το ταίρι τους και η μόνη έκπληξη είναι η αναπάντεχη συνάντηση με ένα σαστισμένο (από την παρουσία σου) σκίουρο.

Ο ήλιος ανέβηκε αρκετά
 και αρχίζει να  "καίει" την εικόνα.
Το καλοκαίρι προ των πυλών.

     

    Που συνέβησαν όλα αυτά; Κάπου στο νοτιοανατολικό Πήλιο, στην περιοχή της Θεοτόκου, κοντά στον Κατηγιώργη και τη Λύρη.

         Οι φωτογραφίες είναι μάλλον ανεπαρκείς για να αποδώσουν το μεγαλείο της στιγμής και της πρωινής εκείνης περιοδείας, αλλά, όπως συνήθως, είναι το μόνο μέσο που μπορεί εκ των υστέρων να ανακαλεί μνήμες στους συμμετέχοντες και να δίνει έστω και μια αμυδρή ιδέα στους υπολοίπους. Απολαύστε τες.

Κάποιες στιγμές η φύση "σε πνίγει"
καθώς σε κυκλώνει από παντού!!

Η σκιά του ανεκτίμητο δώρο στο διαβάτη!

Ο ελαιώνας βουτάει στη θάλασσα.
Στο βάθος η Σκιάθος.
Δυο απλωτές απόσταση!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Η πόλη ξύπνησε...

Η φωτιά άναψε...

Ο σκύλος αναρωτιέται τι συμβαίνει και κοιτάει... 

(δεμένος για ευνόητους λόγους!)

Το κατσίκι με το κοκορέτσι ήδη γυρίζουν!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ

(Ελπίζω και εύχομαι οι εικόνες αυτές να μη γίνουν ποτέ και για κανέναν συλλεκτικές!!!)

Αν χρειαζόμαστε ως χώρα κάποια μορφή παραγωγικής ανάπτυξης που να μας ταιριάζει και να είναι εφικτή, αυτή είναι η παραγωγή πολιτισμού

Η πρότασή μου είναι ηθελημένα απλή και ξεκάθαρη εξ’ αρχής. Εν μέσω μιας κρίσης που εμφανίζεται ως οικονομική και ταλανίζει εμφανώς την πλειοψηφία του πληθυσμού, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η απώλεια προσανατολισμού και η έλλειψη στόχων, που να ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων αυτής εδώ της γωνιάς της γης και να πηγάζουν από την ίδια τη ζωή τους και τον πολιτισμό, όπως αυτά προκύπτουν μέσα από την ιστορική τους διαδρομή. Ζούμε σε ένα σταυροδρόμι πολιτισμών, όπου η ανατολή συναντά τη δύση με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε διάφορους τομείς. Και μπορεί να υπήρξε ιστορική και πολιτική επιλογή ότι τελικά «ανήκωμεν εις τη δύσιν», αλλά μέσα μας βαθειά κάτι μας κάνει να νοσταλγούμε την ανατολή, με την οποία μας δένουν μνήμες και ιστορικοί δεσμοί. Και η λύση μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από την επίγνωση και την ενδυνάμωση αυτών των ιδιαιτεροτήτων της πολιτισμικής μας ταυτότητας.

Δεν είναι τα εργοστάσια που θα μας σώσουν, ούτε τα φθηνά εργατικά χέρια και η μείωση του κόστους της οποιασδήποτε παραγωγικής διαδικασίας μπορεί να φανταστεί ο κάθε τεχνοκράτης με το στενό οικονομικό του ορίζοντα. Δεν είναι ούτε ο τουρισμός με την ρηχή έννοια του τουριστικού συναλλάγματος και της αύξησης των εσόδων σε ανάλογο ποσοστό του ΑΕΠ, καθιστώντας τη χώρα ένα τεράστιο ξενοδοχείο με σπα και το λαό της γκαρσόνια πολυτελείας. Αντίθετα, μπορούμε να γίνουμε ο χώρος όπου η Ευρώπη θα συναντά συνεχώς το παρελθόν της και θα διαμορφώνει το μέλλον της με πολιτιστικούς όρους, την ίδια στιγμή που η ανατολή θα μπορεί εδώ να επενδύει σε μια δυτική προοπτική. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Μόνο με πραγματική και ουσιαστική επένδυση στον πολιτισμό τόσο συνολικά όσο και στοχευμένα σε επιμέρους τομείς του. Με ακαδημίες, σχολές, λέσχες, μουσεία, θέατρα, ινστιτούτα και οποιασδήποτε μορφής ιδρύματα μουσικής, λογοτεχνίας, καλών τεχνών, αρχιτεκτονικής, ιστορίας, αρχαιολογίας, πολιτικών και κοινωνικών σπουδών,  που θα προσφέρουν γνώσεις σε όλα τα επίπεδα, θα διερευνούν την πορεία των γνωστών ρευμάτων και θα ανοίγουν νέους δρόμους προσελκύοντας μαθητές, ερευνητές και επαγγελματίες από ολόκληρο τον ευρωπαϊκό και τον ευρωασιατικό κόσμο. Μιλάω για ένα πολιτιστικό και πνευματικό εργαστήρι που θα παράγει πάνω από όλα αξίες πολιτισμού και θα μπορεί να προσελκύει ανθρώπους και να εξάγει ιδέες και γνώσεις.

Αυτό, ωστόσο, δε θα γίνει ποτέ όσο η ίδια η πολιτεία αντιμετωπίζει τον πολιτισμό ως περιθωριακό στοιχείο της οικονομικής πραγματικότητας, που απλά απορροφά πόρους με μοναδική προοπτική απόδοσης μέσα από την προσέλκυση τουριστικού συναλλάγματος , όπως αυτό προκύπτει από το τζίρο της τουριστικής βιομηχανίας. Δε θα γίνει ποτέ, όσο αρνούμαστε να επενδύσουμε στον πολιτισμό, υποβιβάζοντας το ρόλο των συντελεστών προβολής και αξιοποίησής του σε απλούς διεκπεραιωτές και υπαλλήλους ενιαίων φτωχολογίων. Δε θα γίνει ποτέ, όσο θα θεωρούμε τα αρχαιολογικά κατάλοιπα, την προστασία και την ανάδειξή τους εμπόδιο μιας αόριστης και εν πολλοίς ύποπτης «ανάπτυξης» και επιχειρηματικότητας. Δε θα γίνει ποτέ, όσο η παιδεία και ο πολιτισμός θα αποτελούν τους ουραγούς στους πίνακες δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. 

ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ: ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ!

Ακολουθούν οι αφίσες του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων με αφορμή τη Διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των πολιτών.

Βρείτε τη γλώσσα που σας ενδιαφέρει και κοινοποιείστε όπου κρίνετε απαραίτητο...

Για το δελτίο τύπου δείτε

http://www.facebook.com/AssociationOfGreekArchaeologistsAgainstImfCuts

http://www.sea.org.gr 

Ο πολιτισμός στις μέρες μας δεν είναι πολυτέλεια. Είναι επιτακτική ανάγκη και το τελικό καταφύγιο!!

Μπορεί να μας κόβουν τους μισθούς, να μας φορολογούν και να μας κλέβουν με ληστρικά επιτόκια!!

Μην αφήσουμε να μας κλέψουν και το δικαίωμα στη διαφορά!!

Μην αφήσουμε να μας στερήσουν και το δικαίωμα στην ιστορία!!  

Υπάρχουμε και έχουμε πολιτισμό 

ακόμα και αν αυτό ενοχλεί κάποιους 

που μας θέλουν μόνο για φθηνά εργατικά χέρια και άβουλους καταναλωτές!!

Και θα υπάρχουμε όσο θα διαφέρουμε!!!!

Ο Έκτωρ

Φάτσα ... σαν να φοράει μάσκα!

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί συνηθίζουμε να δίνουμε το όνομα "Έκτωρ" σε ένα σκύλο, αλλά όχι "Αγαμέμνων", "Αχιλλέα" ή "Οδυσσέα". Κάποιος μου είχε πει ότι δεν είναι θέμα επιλογής ηρώων αλλά είναι εκείνο το "ρ" στο τέλος που κάνει τη διαφορά, καθώς το όνομα γίνεται πιο εύηχο για το σκύλο. Τότε τόσοι "Μπλάκ", "Ντικ", "Λίζες" και "Λάσσυ" εκεί έξω τί κάνουν;
Τέλος πάντων, όπως και να έχει εγώ πριν τέσσερα και κάτι χρόνια ονόμασα το σκύλο μου "Έκτωρ", μάλλον από έλλειψη φαντασίας.

Ενώ όμως ο αυθεντικός Έκτορας (εκείνος της Τροίας εννοώ) θα μπορούσε να υπερηφανευτεί για την καταγωγή του και το βασιλικό του σόϊ, για τον δικό μου μάλλον κανείς δε θα μπορούσε να πάρει όρκο τι καπνό φούμαραν οι πρόγονοί του. Λίγο τσομπανόσκυλο, λίγο λυκόσκυλο και λίγο μυστήριο...

Κουτάβι

Ως κουτάβι ο Έκτορας, ήταν συμπαθητικός όπως κάθε μικρό ζωάκι. Έδειχνε πως είχε ανάγκη για παρέα αλλά και μια ακατανίκητη επιθυμία για κοπάνες και εξερευνήσεις!!!
Έκτοτε έχει πλέον μεγαλώσει και έχει γίνει ένα μικρό τερατάκι σε όγκο. Εξακολουθεί να τον τραβάει η αλήτικη ζωή της περιπλάνησης, αλλά δε λέει ποτέ όχι σε χάδια και λίγη προσοχή από τα μέλη της οικογένειας. Γενικά είναι φιλικός εκτός αν κάτι ή κάποιος δεν του αρέσει, ή του φανεί ύποπτος οπότε τα πράγματα αλλάζουν... Δεν είναι σκύλος του σαλονιού αλλά του έξω και ξέρει να ελέγχει την περιοχή του, όπως μόνο ένας σκύλος μπορεί.

Στη ζέστη και στο κρύο πάντα παρών!

Πως μπορεί ένα σκυλί να γίνει μέλος της οικογένειας; Πόση χαρά μπορεί να δώσει στα αφεντικά του με την αφοσίωση, τα παιχνίδια και την προστασία που παρέχει; Αλλά και πόση αγωνία και στεναχώρια όταν αρρωστήσει; Θυμάμαι κάποτε που μπλέχτηκε σε έναν σκυλοκαυγά με αποτέλεσμα μια δαγκωματιά στο στήθος του. Αντιβίωση για αρκετές μέρες και φροντίδα του τραύματος κάθε μέρα για παραπάνω από ένα μήνα. Στην αρχή ο καημένος αντιδρούσε στην επαφή των φαρμάκων με το τραύμα, σιγά σιγά όμως κατάλαβε ότι του έκανε καλό και όταν ερχόταν η ώρα για ιώδια και αλοιφές, ερχόταν, ξάπλωνε μπροστά μου και γύριζε τη μεριά του τραύματος προς τα εμένα περιμένοντας. Όσο θυμάμαι τα μάτια του κάθε φορά που τελείωνε η διαδικασία... Ήταν γεμάτα ευχαριστία και χαρά, αφοσίωση και λαχτάρα για παραπάνω ενασχόληση μαζί του!!!

Περιμένοντας...

Η παρουσία του και η ύπαρξη του έχει γίνει πλέον δεδομένη και αυτονόητη γύρω μας. Κάθε πρωί έρχεται στην πόρτα για καλημέρα. Όλο το πρωινό λιάζεται και τεντώνεται στην αυλή. Το μεσημέρι μόλις επιστρέψω από τη δουλειά τρέχει και με πλησιάζει περιμένοντας το δωράκι του, από ένα απλό χάδι έως κάποια λιχουδιά. Και τα δύο του αρκούν, ίσως το χάδι του αρέσει και περισσότερο. Το απογευματάκι θα πάμε τη βόλτα μας και το βράδυ θα πρέπει να γεμίσω το πιάτο του και να τον καληνυχτίσω πριν κλείσω πόρτες και παράθυρα. Για εκείνον εκείνη την ώρα αρχίζει η δράση. Δουλεύει η όσφρηση και το ένστικτο του κυνηγού και του φύλακα. Όλο το βράδυ αν στήσεις αυτί ακούγεται να τρέχει, να γαβγίζει, να επαγρυπνεί. Και το πρωί έρχεται και πάλι για την καλημέρα και τα εύσημα...

Αυτός είναι ο Έκτορας, που μπορεί να μη ξέρει από που κρατάει η σκούφια του, αλλά νομίζω πως δεν τον απασχολεί καθόλου αυτό...

Με το γείτονα και φίλο του τον Δία, μια ηλιόλουστη μέρα.

Σαν παραμύθι...

Όλα ξεκίνησαν πριν από 27 χρόνια και όμως φαίνεται σαν να ήταν χτες...
Ήταν μια ανοιξιάτικη μέρα που μια μεγάλη επιθυμία θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Από μέρες, ίσως και μήνες πριν, πήγαινα συχνά πυκνά και χάζευα στη βιτρίνα του ποδηλατάδικου. Και δεν ήταν ένα μικρό μαγαζί. Στην περιοχή πίσω από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, σε μια περιοχή αρκετά τρομαχτική για ένα 17χρονο τότε, και αρκετά μακριά από το σπίτι μου, βρισκόταν το μαγαζί - αποθήκη ποδηλάτων Μόλχου. Χόρταινε το μάτι σου ποδήλατα κάθε είδους, κάθε χρώματος, κάθε μεγέθους. Εγώ όμως είχα σχεδόν αμέσως καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο ποδήλατο και απλά περίμενα τη στιγμή της μεγάλης απόφασης. Και ως ότου να έρθει εκείνη η ώρα, πήγαινα και το έβλεπα σε κάθε ευκαιρία.
Και όντως η ώρα ήρθε. Μάζεψα ελάχιστα χρήματα, που έφταναν δεν έφταναν για την προκαταβολή. Έκανα τους υπολογισμούς μου και το αποφάσισα. Το πήρα προς μεγάλη έκπληξη του πατέρα μου, που σύντομα υποχρεώθηκε να το ... εξοφλήσει, καθώς τι υπολογισμούς θα μπορούσα να είχα κάνει, όταν το εισόδημά μου ήταν τα περιστασιακά χαρτζιλίκια από γονείς και συγγενείς;

(Μπροσούρα ποδηλάτου από την Peugeot βλ. http://www.re-cycle.com/images/Peugeot/1983_French/1983_07.jpg και http://cyclespeugeot.com/Catalogs.html στη χρονιά 1983)

Ήταν ωραίο ποδήλατο και καμάρωνα γι' αυτό. Αγωνιστικό, ασημί με πορτοκαλί γράμματα που σημείωναν τη μάρκα στον κορμό του: Peugeot! Και τα απαραίτητα λιονταράκια σε διάφορα σημεία. Αυτό όμως που με έκανε ιδιαίτερα περήφανο ήταν το ενσωματωμένο ψηφιακό του κοντέρ εν έτει 1985! Τώρα που το σκέφτομαι ίσως ήταν και ο βασικός λόγος που με είχε τραβήξει το συγκεκριμένο ποδήλατο. Ταχύμετρο, οδόμετρο, υπολογιστής αποστάσεων σε μια ψηφιακή οθόνη με δύο μικρά μαύρα κουμπάκια από καουτσούκ, και αισθητήρας στον άξονα της μπροστινής ρόδας ήταν για μένα τότε ολόκληρο το ψηφιακό μέλλον συμπυκνωμένο στο τιμόνι του ποδηλάτου μου. Από την ώρα εκείνη το ποδήλατο και εγώ ήμασταν ένα. Δεν έκανα μέτρο χωρίς αυτό. Το ανεβοκατέβαζα 4 ορόφους στο διαμέρισμα πολλές φορές τη μέρα, ακόμα και αν επρόκειτο να πάω έστω και 100 μέτρα. Και που δεν πήγα με αυτό το ποδήλατο. Σε όλη τη Θεσσαλονίκη και ακόμα παραέξω. Στα χρόνια του πανεπιστημίου, χειμώνα καλοκαίρι, ήταν το μοναδικό μέσο μετακίνησης. Όπου εγώ και αυτό. Όπου αυτό και εγώ. Και ήρθε η ώρα για την οριστική αναχώρησή μου από τη Θεσσαλονίκη κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90. Και τότε το άφησα. Στα αλήθεια έχω ένα κενό μνήμης σχετικά με τους λόγους που δεν το πήρα μαζί μου.

Το ποδήλατο πέρασε στα χέρια του αδερφού μου που το τίμησε το ίδιο με εμένα και ίσως και περισσότερο. Δεν μπορώ να διανοηθώ πόσα χιλιόμετρα πρέπει να έχει κάνει αυτό το ποδήλατο. Και άντεχε. Και τα χρόνια πέρασαν μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα.
Μια αίσθηση νοσταλγίας και λίγη παρότρυνση από φίλους για βόλτες με ποδήλατο ήταν αρκετά για να ξυπνήσει και πάλι η ανάμνησή του. Είχα ένα πιο καινούριο τύπου mountain αλλά ποτέ δεν το συμπάθησα. Πάντα σε σύγκριση με το παλιό το έβρισκα να μειονεκτεί. Ίσως όχι αντικειμενικά αλλά στο δικό μου μυαλό και με βάση τις αναμνήσεις. Ίσως γιατί για μένα αντιπροσώπευε μια περίοδο ξεγνοιασιάς και αθωότητας. Έτσι το αναζήτησα. Ο αδερφός μου το είχε διασώσει και τον ευχαριστώ γι' αυτό. Περισσότερο όμως τον ευχαριστώ που δέχτηκε να μου το δώσει και πάλι, αν και δεν ήταν υποχρεωμένος. Και ξανασμίξαμε με ένα αντικείμενο των παιδικών μου χρόνων που σήμαινε για μένα τόσα πολλά.
Όταν μετά από το ταξίδι το ξεφόρτωσα από το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι μου ήταν ήδη αργά το βράδυ. Κόντευε δώδεκα. Αυτό δε με εμπόδισε να κάνω την πρώτη μου βόλτα μετά από τόσα χρόνια! Και μέσα στο σκοτάδι και την ησυχία δεν ήταν απλά μια βόλτα στο χώρο, αλλά και ένα ασυναίσθητο ταξίδι πίσω στο χρόνο...
Ήδη από την άλλη μέρα, βάλθηκα όπως άλλοτε, με κατσαβίδια και κλειδιά να το διορθώνω, να ρυθμίζω τα φρένα, τις ταχύτητες τη σέλα, το τιμόνι. Δυστυχώς το κοντέρ του ήταν νεκρό. Οι σκουριές πολλές και ενοχλητικές αισθητικά. Η σέλα κατεστραμμένη από τη χρήση, τα φρένα σε οριακό σημείο, τα διακοσμητικά μοτίβα πάνω του ίσα που υπήρχαν. Και τότε μου μπήκε η ιδέα για μια συνολική αποκατάσταση. Το διαδίκτυο πήρε φωτιά για ανταλλακτικά και ιδέες. Συζητήσεις με διάφορους.

Και τελικά η λύση βρέθηκε σε μαγαζί για επισκευές ποδηλάτου στην πόλη μου. Αναλάμβανε να το ξύσει, να το βάψει στο αρχικό χρώμα και να ενσωματώσει μέσα στο βάψιμο όλα τα διακοσμητικά που είχε αρχικά το ποδήλατο, είτε σώζοντας όσα μπορούσε είτε αναζητώντας νέα στο εμπόριο, είτε τελικά κατασκευάζοντας νέα ολόϊδια. Και φυσικά ανέλαβε να επιδιορθώσει ζημιές και να αλλάξει φθαρμένα εξαρτήματα αναζητώντας πάντα είτε τα πρωτότυπα, είτε άλλα που θα ήταν όσο το δυνατό πιο κοντά στα αρχικά.

Το θαύμα έγινε. Και μπορείτε να το δείτε στις φωτογραφίες. Και τώρα μπορώ να καμαρώνω διπλά. Και για ένα αξιόλογο και αξιόπιστο ποδήλατο, αλλά και για ένα ποδήλατο με συναισθηματική αξία που μπόρεσα να το ξαναζωντανέψω. Αν έχει συλλεκτική αξία δεν το ξέρω και ίσως και να μη με νοιάζει, γιατί για μένα είναι ανεκτίμητο.

Με αφορμή το θάνατο του...

Τη γλώσσα της ποίησης την έμαθα

απ' τ' άστρα, απ' τα πουλιά, απ' τα φύλλα

κι απ' τους πλανόδιους τροχιστές.

Φερεϊντούν Φαριάντ

Η είδηση ήταν απλή και σε πρώτη φάση μάλλον θα την προσπερνούσα. Κάτι όμως με έσπρωχνε να την προσέξω και να ψάξω λίγο περισσότερο. Αν θαυμάζω το διαδίκτυο είναι για αυτή την ευκαιρία να ψάχνω και να ελέγχω τα πάντα στο λεπτό. Άσχετα αν μετά κολλάω στο θέμα για μέρες ίσως και για πάντα...

Ο λόγος για το θάνατο ενός ποιητή. Του Φερεϊντούν Φαριάντ. Δυστυχώς τον γνώρισα από την αγγελία του θανάτου του. Λυπάμαι και ίσως αισθάνομαι μια κάποια ενοχή αν όχι ντροπή...

Και μόνο ο θάνατος ενός ποιητή φτάνει μάλλον για να κάνει τον κόσμο μας φτωχότερο. Στις μέρες μας όμως, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, που το χρήμα με τη μορφή του χρέους αποτελεί τον κύριο αν όχι τον αποκλειστικό λόγο για τον οποίο η παγκόσμια κοινότητα ασχολείται με εμάς, ο θάνατος ενός φιλέλληνα ποιητή από την Περσία, που σπούδασε εκτός των άλλων Νεοελληνική Φιλολογία και Αρχαία Ελληνικά, που θεωρούσε το Ρίτσο δάσκαλό του, που έγραψε στα ελληνικά, που μετέφρασε από τα ελληνικά στη γλώσσα του, αυτός ο θάνατος κάνει την Ελλάδα φτωχότερη πνευματικά. Σε μια περίοδο που οι μετανάστες στοχοποιούνται δικαίως ή αδίκως είναι μάλλον παράξενο να κάνει αίσθηση ο θάνατός ενός Πέρση μετανάστη, κατοίκου Αθηνών για δεκαετίες.

Αντί για άλλη εξήγηση του σημειώματος αυτού, παραθέτω κάποιους στίχους του, όπως τους βρήκα στο διαδίκτυο κατά την αναζήτηση που προανέφερα. Νομίζω θα καταλάβετε.

---------------------------------------

Όλες μου οι θάλασσες εσύ.

Όλα μου τα ναυάγια εσύ.

Όταν σε συλλογιέμαι

ένας άνεμος με παίρνει

μαζί με το κρεβάτι μου

χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι, χωρίς πανί.

----------------------------------------------

Μιλάω στα δέντρα περσικά

Εγώ είμαι ξένος.

Μιλάω στα δέντρα περσικά.

Τα δέντρα μου αποκρίνονται.

Μέσα σ' αυτή τη συγγένεια

δεν είμαι ξένος

-----------------------------------------------

Καλό ταξίδι...

Πηγές:

Ταξιδεύοντας

Γητεύτρια

Βικιπαίδεια

NewsBomb (φωτογραφία με Ρίτσο)

Madata (Φωτογραφία ποιητή)

Υπάρχει και η εκομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ με αφιέρωμα στον ποιητή και τίτλο "Φερεϊντούν Φαριάντ - ΟΥΡΑΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ", η οποία πρωτοπροβλήθηκε το 2006 και σε επανάληψη (στη μνήμη του) στις 6-2-2012 από την ΕΤ1, αλλά δεν κατάφερα να βρω σύνδεσμο στο ιντερνετ.