Περιμένoντας τα 24Mbps

Κάποτε ο υπολογιστής μου είχε πράσινη οθόνη, το απίστετο μέγεθος των 128κ μνήμης, διάβαζε τα δεδομένα του από μια χοντροκομένη δισκέτα 3'', οι ήχοι του δημιουργούνταν από ρυθμικές ακολουθίες του μπιπ, τα γραφικά του ήταν στοιχειώδη και αγνοούσε παντελώς την έννοια της σύνδεσης με οτιδήποτε άλλο εκτός από την πρίζα του ρεύματος. Για να γράψω το πρώτο μου κείμενο, μερικών σελίδων χρειάστηκα άπειρο χρόνο και υπομονή (τότε υπήρχε και από τα δύο αρκετό απόθεμα) γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ήταν δώρο άδωρο (για να μην πω μάταιο) αφού δεν είχα εκτυπωτη. Η ίδια μαζοχιστική τάση επικράτησε και στην πρώτη προσπάθεια να σχεδιάσω ένα σχήμα στην οθόνη μου, έναν κύβο όπου η κάθε του ακμή έπρεπε να φέρει μια λεζάντα... Οι γλώσσες προγραμματισμού απλές και πρωτόγονες, βασισμένες στηνbasic, απαιτούσαν ώρες πληκτρολόγησης εντολών και μεταβλητών, ελέγχων δια της μοναδικής οδού του αλεπάλληλου "τρεξίματος" του προγράμματος, κολλημάτων και επανεκινήσεων και όλα αυτά που έβλεπε η μητέρα μου και αναρωτιόταν αν το παιδί της στέκει καλά και δεν του σάλεψε... Η πιο μαγική στιγμή ήταν όταν με το κατάλληλο προγραμματάκι έβλεπες τον περίφημο "κώδικα μηχανής", το σκληρό (που αποδεικνυόταν πιο μαλακός και από ζελέ) πυρήνα κάθε προγράμματος. Ο Amstrad 6124 είχε αποδειχτεί ένας πολύτιμος φίλος και ένας ανεκτίμητος δάσκαλος για το ξεκίνημα ενός ενδιαφέροντος πλην όμως άγνωστου και ανέλπιστου τότε ταξιδιού στον κόσμο των υπολογιστών μέχρι σήμερα. Ήταν η εποχή της "ψηφιακής αθωότητας" στη ζωή μου όπως την ονομάζω.
Η ακολουθία των υπολογιστών όπως εκτυλίχθηκε μετά από αυτή την πρώτη περίοδο είναι μεγάλη και πολύπλοκη. Ήρθαν τα pc και οι επεξεργαστές της σειράς χ86. Στο παιχνίδι μπήκε η έννοια των αναβαθμίσεων που έμπλεξε αρκετά τα πράγματα. Κάθε φορά που άλλαζα μια κάρτα ή πρόσθετα μια μνήμη ένιωθα ότι είχα ένα νέο μηχάνημα με πολλαπλάσιες δυνατότητες, μέχρι τη στιγμή "που δεν πήγαινε άλλο", που το πρώην σούπερ μηχάνημα γινόταν "χελώνα" και "έπρεπε" οπωσδήποτε να πάρω κάτι καινούριο.
Και μετά ήρθαν τα modem. Η δικτύωση. Η επικοινωνία.
Δε θυμάμαι πως, αλλά κάποια στιγμή έμαθα ότι κάτι φοβερό γινόταν στην πόλη μου, κάτι αθέατο αλλά μαγικό, κάτι που για να το βιώσω χρειαζόταν να συνδέσω ένα modem στον υπολογιστή σου και να έχω μια τηλεφωνική γραμμή. Φυσικά και έτσι έκανα. Δεν υπήρχε άλλη περίπτωση, πέρα από το να συνδεθώ στο BBS που είχε αναπτυχθεί από την πρωτοβουλία κάποιου μανιακού με το θέμα συμπολίτη μου. Ήταν κοντά στο 1994 αν θυμάμαι καλά. Τότε που τα modems είχαν την ιλλιγγιώδη ταχύτητα των 1200bps (ή για σύγκριση με το σήμερα 1,2 kbps ή των 0,0012 Mbps), οι τηλεφωνικές γραμμές ήταν αναλογικές, χρέωναν μία μονάδα για το αστικό τηλέφωνο ανεξαρτήτως χρόνου, ήταν γεμάτες θόρυβο και κόβονταν με συχνότητα που θα ζήλευε το καλύτερο ψαλίδι!!! Ώρες ατελείωτες σύνδεσης με τo BBS ή καλύτερα για να ακριβολογώ, ώρες ατελείωτες να προσπαθώ να επανασυνδεθώ μετά από διακοπή της γραμμής. Εκεί έγιναν οι πρώτες συνομιλίες (chats) με αγνώστους ως τότε χρήστες υπολογιστών, οι πρώτες απόπειρες ανταλλαγής αρχείων, όπου έβλεπες το ποσοστό ολοκλήρωσης της διαδικασίας να ανεβαίνει αργά και βασανιστικά επί ώρες μέχρι να μεταφερθεί ένα κείμενο 20KB ή μια εικόνα 200KB (μέγεθος απίστευτο εκείνη την εποχή).
Ολόκληρη η επικοινωνούσα ομάδα μεταφέρθηκε σε χρόνο dt (αντιστρόφως ανάλογο της ταχύτητας των συνδέσεων της εποχής) στην πρώτη εταιρεία που προσέφερε πρόσβαση στο internet στην πόλη μας. Ήταν κάτι μαγικό. Κάτι που μπορεί να συγκριθεί ίσως μόνο με τη συγκίνηση του πρώτου ακούσματος από ένα παιδί του παραμυθιού της χιονάτης ή της σταχτοπούτας. γιατί ήταν ένα παραμύθι. Ζούσαμε ένα παραμύθι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Στον ίδιο μας τον υπολογιστή. Τον έως τότε μοναχικό και ακατάδεχτο που ξαφνικά έγινε φιλόξενος και βάλθηκε να μας γνωρίσει με όλο τον κόσμο. Οι ταχύτητες το ίδιο τραγικές, οι γραμμές το ίδιο άθλιες, η έννοια του φυλλομετρητή (browser) εμβρυακή έως ανύπαρκτη. Και η χαριστική βολή: οι γραμμές μετατρέπονταν η μια μετά την άλλη σε ψηφιακές με συνεπαγόμενο τη "χρονοχρέωση'. Όλοι παρακαλούσαμε να μείνουμε σε αναλογική γραμμή παρά το ότι οι ψηφιακές υπόσχονταν καλύτερες (αλλά ακριβότερες) μέρες. Ήταν η ηρωϊκή εποχή.
Και οι γραμμές έγιναν ψηφιακές και τα modems μεγάλωναν και τα sites πλήθαιναν και όλα φαίνονταν ήρεμα και ωραία καμωμένα. Ατελείωτες συζητήσεις για τα χαμένα bits που είτε δεν τα παραχωρούσε ο ΟΤΕ, είτε τα "έκλεβε" το modem λόγω κακής ποιότητας hardware και software, είτε δεν τα "διέθετε" ο πάροχος" προκειμένου να "εξυπηρετήσει" περισσότερους πελάτες. Και εμείς θέλαμε όλη την ταχύτητα. Μέχρι το τελευταίο bit. Γιατί ένα bit φαινόταν ότι θα κάνει τη διαφορά!!!
Και τη διαφορά έφτασαν να την κάνουν τελικά μερικά εκατομύρια bits...
Και τώρα περιμένω μετά το πέρασμα μου από τα 512, τα 768 και τα 1024 Kbps το πέρασμα μου στα 24Mbps... Το παραμύθι συνεχίζεται;
Μάλλον ναι. Με νέους πρωταγωνιστές και νέα σενάρια. Ο καθρέφτης της μητριάς της χιονάτης έγινε διαδικτυακή κάμερα, η φασολιά του Τζο έγινε οπτική ίνα, τα παπούτσια του παπουτσωμένου γάτου έγιναν πανίσχυρα routers και η ανέμη της γιαγιάς που όλο έτρωγε κλώτσους για να γυρίσει, έγινε ADSL σύνδεση που μερικές φορές χρειάζεται και κανένα κλώτσο για να μην ξεχνιέται!!! ... Ο ΟΤΕ, που εναλλάσσονταν στο ρόλο του καλού πρίγκηπα και του κακού δράκου, έχει τώρα ανταγωνιστές. Και "η παραδοσιακή" μας σχέση με τις τηλεπικοινωνίες έχει ήδη διαταραχθεί με τους "εναλλάκτικούς" παρόχους της κινητής, της σταθερής και της ασύρματης ή δεν ξέρω και εγώ ποιας άλλης τηλεφωνίας. Ποιος να το φανταζόταν τότε, τις δεκαετίες του '80 και '90, τότε που παρακαλούσαμε επί μήνες για μια νέα σύνδεση τηλεφώνου, τότε που η φράση "συνδέθηκε το τηλέφωνο" ακουγόταν λυτρωτική, ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα ... κάναμε αίτηση διακοπής της σύνδεσης του ΟΤΕ!!!
Και όμως έχω την εντύπωση ότι έχουμε ακόμα να δούμε και να ζήσουμε πολλά. Ίσως κάποτε ακόμα και όσα συμβαίνουν σήμερα να ακούγονται το ίδιο ρετρό και μελό με όσα έγραψα παραπάνω. Ας ελπίσουμε ότι τα 24Mbps δε θα είναι παρά μια στάση σε μια μακριά και όμορφη διαδρομή...

Οι γιορτές τέλειωσαν ... Έρχονται οι εκπτώσεις!!!

Το δέντρο μαζεύτηκε στο κουτί του. Τα στολίδια και τα φωτάκια επίσης. Έμεινε μόνο ένα αστέρι με τις ακτίνες του να αναβοσβήνει ακόμα στο μπαλκόνι, μέχρι να βγω να το μαζέψω και αυτό. Η τελετουργική έναρξη των γιορτών γίνεται με το στολισμό και η τελετουργική λήξη με την αποκαθήλωση του δέντρου και των στολιδιών.

Οι γιορτές πέρασαν και η καθημερινότητα ξεκίνησε ήδη εδώ και μέρες. Για τα σχολεία από σήμερα. Ίσως επειδή υπήρξαμε όλοι παιδιά και μαθητές, την αρχή και λήξη της εορταστικής περιόδου δεν τη σηματοδοτούν οι άδειες από τη δουλειά, οι μέρες στο ημερολόγιο και οι ευχές, αλλά το κλείσιμο και το άνοιγμα των σχολείων. Επίσημη πρώτη λοιπόν σήμερα και υπομονή μέχρι τις διακοπές του Πάσχα...

Το τέλος των γιορτών, όπως κάθε τέλος, έχει κάτι το θλιβερό. Όπως όταν λιώνει το χιόνι. Ήδη από την επομένη των Χριστουγέννων και σίγουρα κάθε χρόνο στις 2 Ιανουαρίου, μελαγχολώ προκαταβολικά. Η γιορτή των Θεοφανίων αντί για μέρα γιορτής, νέας αρχής και αναβάπτισης, φαντάζει σαν μέρα που επιβεβαιώνει το τέλος. Με όση λαχτάρα περιμένω τα Χριστούγεννα και ανυπομονώ να έρθουν, τόσο απωθώ τις μέρες μετά από αυτά. Όσο αργόσυρτος είναι ο χρόνος πριν τόσο πιο γρήγορα τρέχει μετά. Και μόλις οι γιορτές περάσουν οριστικά τότε παγώνει σε μια ανελέητη καθημερινότητα.

Το τέλος είναι εντονότερο αν κάνεις μια βόλτα στην πόλη. Δίπλα στους κάδους απομεινάρια στολιδιών και δέντρων, θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου κατανάλωσης και απόρριψης. Ένα φαινόμενο που δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πολύ στην αρχή. Το μόνο που δεν τελειώνει με τις γιορτές είναι η κατανάλωση. Ή μάλλον καλύτερα η μανία μας για κατανάλωση. Παραμονές εορτών και ψωνίζουμε σα να μην υπάρχει αύριο. Ο καθένας στο μέτρο που αντέχει και πολλοί και όσο δεν αντέχουν (το πλαστικό χρήμα παραμονεύει...). Και μόλις μετατραπούν τα ψώνια μας σε απορρίματα, ευθύς αμέσως μετά τις γιορτές, αρχίζει νέα ευκαιρία για καταναλωτικό πανηγύρι. Έρχονται οι εκπτώσεις...

Κάτι δεν πάει καλά με τα "Χριστούγεννά" μας. Κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή μας και τους ρυθμούς της. Μακάρι να κάνω λάθος...

Τα μονοπάτια

Πως δημιουργείται ένα μονοπάτι, ένα περασμα, ένας δρόμος; Στη σύγχρονη αντίληψη είναι αποτέλεσμα μελετών, ασκήσεων και πειραμάτων επί χάρτου, διαβουλεύσεων, οικονομικών υπολογισμών και τέλος τεχνικών εργασιών. Δεν ήταν πάντα έτσι όμως.

Τα μονοπάτια και οι διαδρομές ήταν κυρίως αποτέλεσμα της επαναλαμβανόμενης κίνησης και δράσης. Πάλι και πάλι, οι ίδιοι άνθρωποι και τα παιδιά τους, και τα παιδιά των παιδιών τους θα χρησιμοποιήσουν το μονοπάτι επιβεβαιώνοντάς το, επαναδιαμορφώνοντάς το, κρατώντας το ενεργό. Σα μια χορογραφία που επαναλαμβάνεται και δημιουργεί ένα μοτίβο κινήσεων, σαν να σκαλίζουμε στο έδαφος σημάδια αντί να γράφουμε στο χαρτί γράμματα και φράσεις. Και έχει κανόνες αυτή η κίνηση και η πράξη όπως και η χορογραφία ή η γραφή.

Ένα μονοπάτι μπορεί να είναι ανοικτό ή κλειστό ανάλογα με τη συχνότητα της χρήσης του και τις ενέργειες των διαβατών. Άλλος κόβει ένα κλαδί που φράζει το πέρασμα, άλλος κλωτσάει μια πέτρα που κατρακύλησε και έμεινε στη μέση του μονοπατιού, άλλος γεμίζει μια νεροφαγιά και όλοι μαζί διατηρούν το μονοπάτι. Όμως δεν είναι μόνο αυτό που το κρατάει ανοικτό. Είναι και κάτι άλλο πιο σημαντικό ίσως και γι' αυτό λιγάκι πιο πολύπλοκο. Κάθε σημείο της διαδρομής και μια ανάμνηση. Κάθε βήμα του διαβάτη και μια βουτιά στο παρελθόν, σε θύμησες. Με κάθε μέρα που περνά, με κάθε χρήση το μονοπάτι αλλάζει. Γεμίζει με νέες αναμνήσεις και αποκτά νέα μορφή. Το χτεσινό μονοπάτι δεν είναι ποτέ το ίδιο με το σημερινό και ας είναι η ίδια διαδρομή. Το ταξίδι στο χώρο, το ταξίδι στο χρόνο. Το μονοπάτι έχει ιστορία, έχει βιογραφία. και όχι μόνο μία. Αλλά μυριάδες. Τόσες, όσες και οι διαβάτες που πορεύτηκαν πάνω του, όσες και οι φορές που το χρησιμοποίησαν.

Το μονοπάτι περικλείει και κοινωνικές μνήμες. Τις μνήμες μιας ομάδας ανθρώπων, μιας κοινότητας, ενός χωριού. Ξωκκλήσια, βρύσες, ξέφωτα και γεφύρια στη διαδρομή του είναι σημεία συλλογικής μνήμης. Το πανηγύρι του χωριού, το αντάμωμα στη βρύση ή στο σταυροδρόμι, το επίπονο κτίσιμο του γεφυριού, όλα αυτά δημιουργούσαν ένα νέο είδος συλλογικού χρόνου, ίσως μυθολογικού.

Το μονοπάτι (όπως κάθε τι που έχει βιογραφία) κάποτε πεθαίνει. Πεθαίνει όταν παύει να χρησιμοποιείται, όταν σταματάει η κίνηση και η δράση πάνω στον άξονά του, όταν πια γίνει ένα παλιό ξεχασμένο μονοπάτι, όταν λησμονηθεί. Φαινομενικά μπορεί να ενώνει δύο άκρα. Ουσιαστικά όμως γεμίζει το χώρο με νοήματα και περιεχόμενο. Και αυτό φαίνεται όταν λείψει. Όταν χαθούν τα σημάδια και οι μνήμες και ο χώρος γίνει πάλι αδιάφορος και ομοιόμορφος, σχεδόν ανύπαρκτος ταυτόχρονα με την ανυπαρξία των ανθρώπων.

Οι διαδρομές αλλάζουν. Εξελίσσονται τα μονοπάτια για να ικανοποιήσουν νέες ανάγκες. Αντικαθίστανται από δρόμους με άσφαλτο και εθνικές οδούς ταχείας κυκλοφορίας. Με άλλες χαράξεις. Με άλλες διαδικασίες γέννησης. Με άλλου είδους μνήμες. Με άλλο τρόπο κίνησης και εγγραφής της καθημερινής πράξης. Δεν υπάρχει λόγος σύγκρισης. Οι εποχές αλλάζουν και μαζί με αυτές και οι ανάγκες και οι άνθρωποι. Πως να μείνουν ίδιες οι διαδρομές; Πως να μην πεθάνουν τα μονοπάτια;

Ιστό - τοποι...

Τον τελευταίο καιρό (και για την ακρίβεια εδώ και πολύ καιρό... ) ασχολούμαι με τη μελέτη της έννοιας του χώρου και της χρήσης του από τους ανθρώπους του παρελθόντος. Δεν έχει σημασία για πιο λόγο. Σημασία έχει ότι ο χώρος αποδεικνύεται μια τρομερά πολύπλοκη έννοια, που συνεχώς αλλάζει και διαμορφώνεται ανάλογα με την εποχή και τις αναζητήσεις των εκάστοτε κοινωνιών. Πρόκειται δηλαδή για ένα είδος εννοιολογικού χαμαιλέοντα, τον οποίο κάθε φορά που νομίζεις ότι έπιασες μόλις και μετά βίας τον διακρίνεις να σου χαμογελάει από το απέναντι κλαδί, πανόμοιος με αυτό.

Οι παραλλαγές του χώρου πολλές. Διαφέρουν κυρίως στο φορτίο νοημάτων που κουβαλάει κάθε μία και στον τρόπο που προσεγγίζεται. Χώρος, τόπος, τοπίο, τοποθεσία, αλλά και σπίτι, χωριό, πόλη, γειτονιά, δρόμος, διαδρομή, εξοχή, πατρίδα... Όποια έννοια και αν επιλέξει κανείς από τις παραπάνω, όσα χαρακτηριστικά και αν προσθέσει ή αφαιρέσει σε κάθε μια από αυτές, ένα χαρακτηριστικό παραμένει κυρίαρχο: η υλικότητα του χώρου, όπως αυτή εκφράζεται στεγνά από τις γεωγραφικές συντεταγμένες ή κάπως πιο ποιητικά από την περιγραφή των περιεχομένων του.

Και φτάνουμε στους ιστο - τόπους. Ιστοσελίδες, ιστολόγια, χώροι ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και όλα τα σχετικά. Μορφές χώρων που δημιούργησε και καθιέρωσε η σύγχρονη πραγματικότητα του διαδικτύου. Χώροι που ενώ ενέχουν υλικότητα, εφόσον υπάρχουν κάπου σε κάποιο μηχάνημα, συγχρόνως την ξεπερνούν καθώς ανατρέπουν τη λογική που μέχρι σήμερα ίσχυε για το χώρο. Σήμερα πια η κίνηση δεν είναι προς το χώρο, αλλά αφορά τον ίδιο το χώρο. Έρχεται ο χώρος σε σένα, δεν πας εσύ εκεί, όπου και αν είναι αυτό το εκεί. Απατηλά αναφέρουμε ότι επισκεφτόμαστε ιστολόγια και ιστοτόπους από κεκτημένη ταχύτητα και γιατί έτσι αισθανόμαστε πιο άνετα. Στην ουσία όμως αυτά επισκέπτονται εμάς και όχι πάντα με δική μας πρωτοβουλία.

Ιδεατοί χώροι υπήρχαν πάντα. Φαντασία, ουτοπίες, παράδεισοι, κόλασες, ονειρεμένοι τόποι, τόποι φαντασίας. Το ταξίδι γινόταν με το νου, με αφηγήσεις. Οι νέοι όμως τόποι του διαδικτύου δεν έχουν σχέση με εκείνους. Και δεν είναι μόνο η λανθάνουσα υλικότητα που τους διαφοροποιεί, ούτε η διαφορά του ταξιδιωτικού τρόπου. Οι ιδεατοί τόποι ήταν ιδιωτικοί, κατά παραγγελία και κατά βούληση, οι ηλεκτρονικοί τόποι είναι προκατασκευασμένοι. Μπορεί η ποικιλία και η αφθονία τους να δίνει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και επιλογής, αλλά δεν παύουν να είναι προκατασκευασμένοι.

Και αυτός εδώ ο χώρος, στον οποίο γράφω, λέω πως είναι δικός μου. Ο χώρος μου. Ο τόπος μου. Έχω και συνθηματικό για να μπαίνω μόνο εγώ και κανείς άλλος. Δε ξέρω όμως που βρίσκεται. Εγώ τον βρίσκω πάντα εδώ στην οθόνη του υπολογιστή μου. Και αυτό μου αρκεί. Έχει υλικότητα αλλά δε με απασχολεί αυτό. Προτιμώ να τον φαντάζομαι κάπου στο κενό, στο πουθενά, στο παντού.

Ο κόσμος μεγάλωσε, έγινε αχανής, παγκόσμιος. Οι πατρίδες μας το ίδιο. Οι πόλεις μας επεκτάθηκαν, αναπτύχθηκαν και γέμισαν χώρους συνάντησης, περιπάτων και κατανάλωσης. Τα σπίτια μας απέκτησαν δωμάτια και ανέσεις. Και εμείς δεν αρκούμαστε πια στην απομόνωση του δωματίου μας. Δεν μας αρκεί η κλειστή πόρτα της ιδιωτικότητάς του χώρου μας. Αναζητούμε έναν πιο προσωπικό χώρο, έναν πιο προστατευμένο και πιο ελεγχόμενο μόνο από εμάς. Έναν χώρο ιδεατό και συνάμα υλικό, έναν χώρο μικρό αλλά συγχρόνως τεράστιο. Έναν χώρο που μπορεί να βρίσκεται συγχρόνως παντού και να τον μοιραζόμαστε με όλους.

Έναν διαδικτυακό χώρο...

Ευτυχισμένο το 2008

Η έννοια της αρχής υπάρχει παντού. Αλλά και αν δεν υπάρχει είμαστε έτοιμοι να την δημιουργήσουμε.

Για τον καθένα μας η γέννηση του είναι μια αρχή. Μια προσωπική αρχή που θεωρούμε σημαντική. Η πρώτη λέξη, τα πρώτα βήματα, η πρώτη μέρα στο σχολείο, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, ενδεχομένως στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στη νέα οικογένεια. Η πρώτη μέρα της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου. Η πρώτη μέρα της καλοκαιρινής άδειας, των διακοπών, της επανόδου στην εργασία. Η πρώτη αγάπη, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη μέρα του καινούριου έρωτα. Η πρώτη στιγμή μιας απόφασης μεγάλης ή μικρής, τα πρώτα λεπτά της εφαρμογής της, τα πρώτα λεπτά της καταστρατήγησης. Όλη μας η ζωή γεμάτη πρώτες μέρες και στιγμές, που εμείς ορίζουμε ως τέτοιες, είτε μέσα από τον προσωπικό μας χρόνο και βιολογικό κύκλο είτε μέσα από το συλλογικό - κοινωνικό χρόνο και δρώμενα.

Η έννοια της αρχής είναι σχετική. Ειδικά όταν αναφέρεται σε έναν αέναο, κυκλικό και επαναλαμβανόμενο χρόνο. Ποια είναι η αρχή του κύκλου; Πως ορίζεται; Πιθανόν μόνο αυθαίρετα και με αποφασιστικότητα, ακουμπώντας τη μύτη του μολυβιού πάνω σε ένα τυχαίο σημείο της περιφέρειάς του και λέγοντας δυνατά "εδώ". Και αν έχεις τη δύναμη και τον τρόπο να πείσεις και όλους τους άλλους, ιδού η αρχή!

"Εν αρχή ην ο λόγος, και ο λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο λόγος..." Ποιος είναι ο Θεός εν προκειμένω; Ο λόγος ή η αρχή; Και που αρχίζει ο λόγος; Και ποια η λογική της αρχής;

Η αρχή έχει πέρα από όλα τα άλλα και λυτρωτική δύναμη, καθώς μετουσιώνεται σε λύση και απάντηση ερωτημάτων για τα τεκταινόμενα. Για κάθε ιδιαίτερο γεγονός ή συμβάν, καλό ή κακό, όλοι αναζητούμε την αρχή, ταυτίζοντας τη γέννησή του με την ερμηνεία του. Στην ακολουθία αίτιο - αποτέλεσμα, το αίτιο πάντα προηγείται. Είναι η αρχή. Αν θέλει κάποιος να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα αρκεί να βρει το αίτιο, να βρει την αρχή. Πόσο όμως μας απασχολεί το γεγονός πως οτιδήποτε προηγείται δεν αποτελεί αναγκαστικά και αίτιο για οτιδήποτε έπεται;

Η αρχή συνδέεται με το χρόνο αλλά και με το χώρο. Στον αγώνα δρόμου υπάρχει η στιγμή της εκκίνησης αλλά και η γραμμή της εκκίνησης. Σε κάθε μας διαδρομή υπάρχει χρονική και χωρική αφετηρία. Όλα όσα μας συμβαίνουν ξεκίνησαν κάποτε κάπου. Τι βρίσκεται όμως πίσω από τη γραμμή της εκκίνηση, το χώρο της αφετηρίας; Αν υπάρχει μια άλλη αρχή, μια άλλη ακολουθία γεγονότων ή αιτιών που οδήγησαν σε αυτή, τότε πόσο αρχή είναι η αρχή μας; Πόσο μπορεί να κυνηγάει κανείς την αρχή του στο παρελθόν, τον χθεσινό εαυτό του; Και γιατί;

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του χρόνου, του 2008, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Φθάσαμε στην άκρη του κύκλου και είμαστε έτοιμοι για ακόμα ένα γύρο. Η αρχή του χρόνου είναι ήδη παρελθόν εφόσον κρατάει για λίγα δευτερόλεπτα, εκεί κοντά στις 12 το βράδυ... Διαρκεί όμως ακόμα αν πρόκειται για την "πρώτη μέρα". Όσα έγιναν χθες, πριν την αφετηρία, πίσω από την εκκίνηση, δεν μετρούν. Η αρχή είναι αρχή και οφείλει να συμπεριφέρεται αναλόγως.

Ας έχουμε λοιπόν όλοι μια καλή και ευτυχισμένη χρονιά. Να συναντηθούμε όλοι και πάλι μαζί στην άκρη του κύκλου του χρόνου. Να ατενίσουμε από πίσω την αφετηρία και να τη δρασκελίσουμε και πάλι, και πάλι, και πάλι, αλλάζοντας τα νούμερα και ευχόμενοι για το εκάστοτε "νέον έτος". Να μετρηθούμε και να είμαστε όλοι, να μετριόμαστε και να είμαστε για πάντα όλοι... Γιατί ένα δεν είπαμε για την αρχή: Η αρχή υπάρχει επειδή υπάρχει και το τέλος. Και όσο αγαπάμε τις αρχές τόσο απεχθανόμαστε τα τέλη.

Καλή αρχή σε όλους λοιπόν. Εγώ σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να αρχίσω να γράφω κάποιες σκέψεις μου, εδώ δημόσια. Τίποτα το σημαντικό. Απλά σκέψεις ατάκτως τυπωμένες....