Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Ο Έκτωρ

Φάτσα ... σαν να φοράει μάσκα!
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί συνηθίζουμε να δίνουμε το όνομα "Έκτωρ" σε ένα σκύλο, αλλά όχι "Αγαμέμνων", "Αχιλλέα" ή "Οδυσσέα". Κάποιος μου είχε πει ότι δεν είναι θέμα επιλογής ηρώων αλλά είναι εκείνο το "ρ" στο τέλος που κάνει τη διαφορά, καθώς το όνομα γίνεται πιο εύηχο για το σκύλο. Τότε τόσοι "Μπλάκ", "Ντικ", "Λίζες" και "Λάσσυ" εκεί έξω τί κάνουν;
Τέλος πάντων, όπως και να έχει εγώ πριν τέσσερα και κάτι χρόνια ονόμασα το σκύλο μου "Έκτωρ", μάλλον από έλλειψη φαντασίας.
Ενώ όμως ο αυθεντικός Έκτορας (εκείνος της Τροίας εννοώ) θα μπορούσε να υπερηφανευτεί για την καταγωγή του και το βασιλικό του σόϊ, για τον δικό μου μάλλον κανείς δε θα μπορούσε να πάρει όρκο τι καπνό φούμαραν οι πρόγονοί του. Λίγο τσομπανόσκυλο, λίγο λυκόσκυλο και λίγο μυστήριο...
Κουτάβι
Ως κουτάβι ο Έκτορας, ήταν συμπαθητικός όπως κάθε μικρό ζωάκι. Έδειχνε πως είχε ανάγκη για παρέα αλλά και μια ακατανίκητη επιθυμία για κοπάνες και εξερευνήσεις!!!
Έκτοτε έχει πλέον μεγαλώσει και έχει γίνει ένα μικρό τερατάκι σε όγκο. Εξακολουθεί να τον τραβάει η αλήτικη ζωή της περιπλάνησης, αλλά δε λέει ποτέ όχι σε χάδια και λίγη προσοχή από τα μέλη της οικογένειας. Γενικά είναι φιλικός εκτός αν κάτι ή κάποιος δεν του αρέσει, ή του φανεί ύποπτος οπότε τα πράγματα αλλάζουν... Δεν είναι σκύλος του σαλονιού αλλά του έξω και ξέρει να ελέγχει την περιοχή του, όπως μόνο ένας σκύλος μπορεί.

Στη ζέστη και στο κρύο πάντα παρών!
Πως μπορεί ένα σκυλί να γίνει μέλος της οικογένειας; Πόση χαρά μπορεί να δώσει στα αφεντικά του με την αφοσίωση, τα παιχνίδια και την προστασία που παρέχει; Αλλά και πόση αγωνία και στεναχώρια όταν αρρωστήσει; Θυμάμαι κάποτε που μπλέχτηκε σε έναν σκυλοκαυγά με αποτέλεσμα μια δαγκωματιά στο στήθος του. Αντιβίωση για αρκετές μέρες και φροντίδα του τραύματος κάθε μέρα για παραπάνω από ένα μήνα. Στην αρχή ο καημένος αντιδρούσε στην επαφή των φαρμάκων με το τραύμα, σιγά σιγά όμως κατάλαβε ότι του έκανε καλό και όταν ερχόταν η ώρα για ιώδια και αλοιφές, ερχόταν, ξάπλωνε μπροστά μου και γύριζε τη μεριά του τραύματος προς τα εμένα περιμένοντας. Όσο θυμάμαι τα μάτια του κάθε φορά που τελείωνε η διαδικασία... Ήταν γεμάτα ευχαριστία και χαρά, αφοσίωση και λαχτάρα για παραπάνω ενασχόληση μαζί του!!!
Περιμένοντας...

Η παρουσία του και η ύπαρξη του έχει γίνει πλέον δεδομένη και αυτονόητη γύρω μας. Κάθε πρωί έρχεται στην πόρτα για καλημέρα. Όλο το πρωινό λιάζεται και τεντώνεται στην αυλή. Το μεσημέρι μόλις επιστρέψω από τη δουλειά τρέχει και με πλησιάζει περιμένοντας το δωράκι του, από ένα απλό χάδι έως κάποια λιχουδιά. Και τα δύο του αρκούν, ίσως το χάδι του αρέσει και περισσότερο. Το απογευματάκι θα πάμε τη βόλτα μας και το βράδυ θα πρέπει να γεμίσω το πιάτο του και να τον καληνυχτίσω πριν κλείσω πόρτες και παράθυρα. Για εκείνον εκείνη την ώρα αρχίζει η δράση. Δουλεύει η όσφρηση και το ένστικτο του κυνηγού και του φύλακα. Όλο το βράδυ αν στήσεις αυτί ακούγεται να τρέχει, να γαβγίζει, να επαγρυπνεί. Και το πρωί έρχεται και πάλι για την καλημέρα και τα εύσημα...

Αυτός είναι ο Έκτορας, που μπορεί να μη ξέρει από που κρατάει η σκούφια του, αλλά νομίζω πως δεν τον απασχολεί καθόλου αυτό...
Με το γείτονα και φίλο του τον Δία, μια ηλιόλουστη μέρα.


Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Σαν παραμύθι...

Όλα ξεκίνησαν πριν από 27 χρόνια και όμως φαίνεται σαν να ήταν χτες...
Ήταν μια ανοιξιάτικη μέρα που μια μεγάλη επιθυμία θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Από μέρες, ίσως και μήνες πριν, πήγαινα συχνά πυκνά και χάζευα στη βιτρίνα του ποδηλατάδικου. Και δεν ήταν ένα μικρό μαγαζί. Στην περιοχή πίσω από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, σε μια περιοχή αρκετά τρομαχτική για ένα 17χρονο τότε, και αρκετά μακριά από το σπίτι μου, βρισκόταν το μαγαζί - αποθήκη ποδηλάτων Μόλχου. Χόρταινε το μάτι σου ποδήλατα κάθε είδους, κάθε χρώματος, κάθε μεγέθους. Εγώ όμως είχα σχεδόν αμέσως καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο ποδήλατο και απλά περίμενα τη στιγμή της μεγάλης απόφασης. Και ως ότου να έρθει εκείνη η ώρα, πήγαινα και το έβλεπα σε κάθε ευκαιρία.
Και όντως η ώρα ήρθε. Μάζεψα ελάχιστα χρήματα, που έφταναν δεν έφταναν για την προκαταβολή. Έκανα τους υπολογισμούς μου και το αποφάσισα. Το πήρα προς μεγάλη έκπληξη του πατέρα μου, που σύντομα υποχρεώθηκε να το ... εξοφλήσει, καθώς τι υπολογισμούς θα μπορούσα να είχα κάνει, όταν το εισόδημά μου ήταν τα περιστασιακά χαρτζιλίκια από γονείς και συγγενείς;

(Μπροσούρα ποδηλάτου από την Peugeot βλ. http://www.re-cycle.com/images/Peugeot/1983_French/1983_07.jpg και http://cyclespeugeot.com/Catalogs.html στη χρονιά 1983)


Ήταν ωραίο ποδήλατο και καμάρωνα γι' αυτό. Αγωνιστικό, ασημί με πορτοκαλί γράμματα που σημείωναν τη μάρκα στον κορμό του: Peugeot! Και τα απαραίτητα λιονταράκια σε διάφορα σημεία. Αυτό όμως που με έκανε ιδιαίτερα περήφανο ήταν το ενσωματωμένο ψηφιακό του κοντέρ εν έτει 1985! Τώρα που το σκέφτομαι ίσως ήταν και ο βασικός λόγος που με είχε τραβήξει το συγκεκριμένο ποδήλατο. Ταχύμετρο, οδόμετρο, υπολογιστής αποστάσεων σε μια ψηφιακή οθόνη με δύο μικρά μαύρα κουμπάκια από καουτσούκ, και αισθητήρας στον άξονα της μπροστινής ρόδας ήταν για μένα τότε ολόκληρο το ψηφιακό μέλλον συμπυκνωμένο στο τιμόνι του ποδηλάτου μου. Από την ώρα εκείνη το ποδήλατο και εγώ ήμασταν ένα. Δεν έκανα μέτρο χωρίς αυτό. Το ανεβοκατέβαζα 4 ορόφους στο διαμέρισμα πολλές φορές τη μέρα, ακόμα και αν επρόκειτο να πάω έστω και 100 μέτρα. Και που δεν πήγα με αυτό το ποδήλατο. Σε όλη τη Θεσσαλονίκη και ακόμα παραέξω. Στα χρόνια του πανεπιστημίου, χειμώνα καλοκαίρι, ήταν το μοναδικό μέσο μετακίνησης. Όπου εγώ και αυτό. Όπου αυτό και εγώ. Και ήρθε η ώρα για την οριστική αναχώρησή μου από τη Θεσσαλονίκη κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90. Και τότε το άφησα. Στα αλήθεια έχω ένα κενό μνήμης σχετικά με τους λόγους που δεν το πήρα μαζί μου.
Το ποδήλατο πέρασε στα χέρια του αδερφού μου που το τίμησε το ίδιο με εμένα και ίσως και περισσότερο. Δεν μπορώ να διανοηθώ πόσα χιλιόμετρα πρέπει να έχει κάνει αυτό το ποδήλατο. Και άντεχε. Και τα χρόνια πέρασαν μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα.
Μια αίσθηση νοσταλγίας και λίγη παρότρυνση από φίλους για βόλτες με ποδήλατο ήταν αρκετά για να ξυπνήσει και πάλι η ανάμνησή του. Είχα ένα πιο καινούριο τύπου mountain αλλά ποτέ δεν το συμπάθησα. Πάντα σε σύγκριση με το παλιό το έβρισκα να μειονεκτεί. Ίσως όχι αντικειμενικά αλλά στο δικό μου μυαλό και με βάση τις αναμνήσεις. Ίσως γιατί για μένα αντιπροσώπευε μια περίοδο ξεγνοιασιάς και αθωότητας. Έτσι το αναζήτησα. Ο αδερφός μου το είχε διασώσει και τον ευχαριστώ γι' αυτό. Περισσότερο όμως τον ευχαριστώ που δέχτηκε να μου το δώσει και πάλι, αν και δεν ήταν υποχρεωμένος. Και ξανασμίξαμε με ένα αντικείμενο των παιδικών μου χρόνων που σήμαινε για μένα τόσα πολλά.
Όταν μετά από το ταξίδι το ξεφόρτωσα από το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι μου ήταν ήδη αργά το βράδυ. Κόντευε δώδεκα. Αυτό δε με εμπόδισε να κάνω την πρώτη μου βόλτα μετά από τόσα χρόνια! Και μέσα στο σκοτάδι και την ησυχία δεν ήταν απλά μια βόλτα στο χώρο, αλλά και ένα ασυναίσθητο ταξίδι πίσω στο χρόνο...
Ήδη από την άλλη μέρα, βάλθηκα όπως άλλοτε, με κατσαβίδια και κλειδιά να το διορθώνω, να ρυθμίζω τα φρένα, τις ταχύτητες τη σέλα, το τιμόνι. Δυστυχώς το κοντέρ του ήταν νεκρό. Οι σκουριές πολλές και ενοχλητικές αισθητικά. Η σέλα κατεστραμμένη από τη χρήση, τα φρένα σε οριακό σημείο, τα διακοσμητικά μοτίβα πάνω του ίσα που υπήρχαν. Και τότε μου μπήκε η ιδέα για μια συνολική αποκατάσταση. Το διαδίκτυο πήρε φωτιά για ανταλλακτικά και ιδέες. Συζητήσεις με διάφορους.






Και τελικά η λύση βρέθηκε σε μαγαζί για επισκευές ποδηλάτου στην πόλη μου. Αναλάμβανε να το ξύσει, να το βάψει στο αρχικό χρώμα και να ενσωματώσει μέσα στο βάψιμο όλα τα διακοσμητικά που είχε αρχικά το ποδήλατο, είτε σώζοντας όσα μπορούσε είτε αναζητώντας νέα στο εμπόριο, είτε τελικά κατασκευάζοντας νέα ολόϊδια. Και φυσικά ανέλαβε να επιδιορθώσει ζημιές και να αλλάξει φθαρμένα εξαρτήματα αναζητώντας πάντα είτε τα πρωτότυπα, είτε άλλα που θα ήταν όσο το δυνατό πιο κοντά στα αρχικά.

Το θαύμα έγινε. Και μπορείτε να το δείτε στις φωτογραφίες. Και τώρα μπορώ να καμαρώνω διπλά. Και για ένα αξιόλογο και αξιόπιστο ποδήλατο, αλλά και για ένα ποδήλατο με συναισθηματική αξία που μπόρεσα να το ξαναζωντανέψω. Αν έχει συλλεκτική αξία δεν το ξέρω και ίσως και να μη με νοιάζει, γιατί για μένα είναι ανεκτίμητο.








Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Με αφορμή το θάνατο του...


Τη γλώσσα της ποίησης την έμαθα
απ' τ' άστρα, απ' τα πουλιά, απ' τα φύλλα
κι απ' τους πλανόδιους τροχιστές.
Φερεϊντούν Φαριάντ

Η είδηση ήταν απλή και σε πρώτη φάση μάλλον θα την προσπερνούσα. Κάτι όμως με έσπρωχνε να την προσέξω και να ψάξω λίγο περισσότερο. Αν θαυμάζω το διαδίκτυο είναι για αυτή την ευκαιρία να ψάχνω και να ελέγχω τα πάντα στο λεπτό. Άσχετα αν μετά κολλάω στο θέμα για μέρες ίσως και για πάντα...
Ο λόγος για το θάνατο ενός ποιητή. Του Φερεϊντούν Φαριάντ. Δυστυχώς τον γνώρισα από την αγγελία του θανάτου του. Λυπάμαι και ίσως αισθάνομαι μια κάποια ενοχή αν όχι ντροπή...
Και μόνο ο θάνατος ενός ποιητή φτάνει μάλλον για να κάνει τον κόσμο μας φτωχότερο. Στις μέρες μας όμως, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, που το χρήμα με τη μορφή του χρέους αποτελεί τον κύριο αν όχι τον αποκλειστικό λόγο για τον οποίο η παγκόσμια κοινότητα ασχολείται με εμάς, ο θάνατος ενός φιλέλληνα ποιητή από την Περσία, που σπούδασε εκτός των άλλων Νεοελληνική Φιλολογία και Αρχαία Ελληνικά, που θεωρούσε το Ρίτσο δάσκαλό του, που έγραψε στα ελληνικά, που μετέφρασε από τα ελληνικά στη γλώσσα του, αυτός ο θάνατος κάνει την Ελλάδα φτωχότερη πνευματικά. Σε μια περίοδο που οι μετανάστες στοχοποιούνται δικαίως ή αδίκως είναι μάλλον παράξενο να κάνει αίσθηση ο θάνατός ενός Πέρση μετανάστη, κατοίκου Αθηνών για δεκαετίες.

Αντί για άλλη εξήγηση του σημειώματος αυτού, παραθέτω κάποιους στίχους του, όπως τους βρήκα στο διαδίκτυο κατά την αναζήτηση που προανέφερα. Νομίζω θα καταλάβετε.

---------------------------------------

Όλες μου οι θάλασσες εσύ.
Όλα μου τα ναυάγια εσύ.
Όταν σε συλλογιέμαι
ένας άνεμος με παίρνει
μαζί με το κρεβάτι μου
χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι, χωρίς πανί.

----------------------------------------------

Μιλάω στα δέντρα περσικά
Εγώ είμαι ξένος.

Μιλάω στα δέντρα περσικά.
Τα δέντρα μου αποκρίνονται.
Μέσα σ' αυτή τη συγγένεια
δεν είμαι ξένος

-----------------------------------------------

Καλό ταξίδι...

Πηγές:
NewsBomb (φωτογραφία με Ρίτσο)
Madata (Φωτογραφία ποιητή)
Υπάρχει και η εκομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ με αφιέρωμα στον ποιητή και τίτλο "Φερεϊντούν Φαριάντ - ΟΥΡΑΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ", η οποία πρωτοπροβλήθηκε το 2006 και σε επανάληψη (στη μνήμη του) στις 6-2-2012 από την ΕΤ1, αλλά δεν κατάφερα να βρω σύνδεσμο στο ιντερνετ.