Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα...

Μια μέρα παράξενη σήμερα, που από νωρίς φάνηκε πως ήταν διαφορετική. 
Μέρα γεμάτη υποσχέσεις και προσδοκίες. 
Ίσως γι' αυτό διάλεξα να την κρατήσω στη μνήμη μου με ένα κείμενο με σκέψεις, 
που με χαρά θα μοιραστώ με όποιον κάνει τον κόπο να το διαβάσει.

Ο ήλιος καίει τα πάντα...
 Ήλιος... Πολύς ήλιος. Και ζέστη. Ανυπόφορη ζέστη.Οι πέτρες πυρώνουν και εκπέμπουν ακόμα περισσότερο φως. Η τέντα, πολύτιμη βοηθός, αλλά ίσα που καταφέρνει να μας ξεγελά για να μείνουμε και να συνεχίσουμε τη δουλειά. Γιατί σήμερα βαλθήκαμε να ανασύρουμε από την λήθη ένα αρχαίο μνημείο!!!

 Ένα "Ηρώο" αγνώστων αρχαίων ηρώων, που χτίστηκε ψηλά σε ένα λόφο για να είναι ορατό από μακριά αλλά καταδικάστηκε αιώνες τώρα να βρίσκεται κρυμμένο ανάμεσα σε χώμα και  κάθε λογής χόρτα. Και το χειρότερο; Καταδικάστηκε στη λήθη! Ένα μνημείο που κάποτε το αντίκριζαν από την πόλη στον απέναντι λόφο και αισθάνονταν περηφάνια για τους προγόνους τους, για λόγους που εμείς σήμερα αγνοούμε. Σίγουρα η ιστορία του τόπου εκείνου, και του ίδιου του μνημείου, ήταν γνωστή σε όλους τους ανθρώπους της αρχαίας αυτής πόλης και ίσως και ακόμα πιο μακριά. Θα την έλεγαν οι γονείς στα παιδιά, οι δάσκαλοι στους μαθητές, οι ιερείς στους πιστούς, οι ντόπιοι στους ξένους και οι ξένοι στους δικούς τους ανθρώπους πέρα μακριά στις πατρίδες τους.
Ηρώο στη Δυτική Αγορά της Μιλήτου
(άραγε, έτσι θα ήταν και το ηρώο "μας";)
http://www.fhw.gr/choros/miletus/gr/elinistiko_
iroo.php?menu_id=9&submenu_id=906

Μέρες τώρα παλεύουμε με τα χόρτα και τα χώματα για να φανεί. Για να παραδοθεί στους σημερινούς κατοίκους της περιοχής αλλά και σε όποιον ενδιαφέρεται, προκειμένου να φτιάξουν τη δική τους ιστορία με τους δικούς τους προγόνους. Κάθε πέτρα αρμονικά δεμένη με την διπλανή, την από πάνω, την από κάτω, αφήνει υποσχέσεις για ιστορίες και μύθους. Κάθε λεπτομέρεια στο χτίσιμο, στην κάτοψη, στην μορφή, στο χώμα, "μιλάει" σε όσους ξέρουν να διαβάσουν, φανερώνοντας μια μεγαλειώδη πρόσοψη, ένα μάλλον σκοτεινό δωμάτιο με τους τάφους των νεκρών ηρώων, εικαζόμενες χρήσεις και λειτουργίες, τελετουργίες φανερές για όλους ή μυστικές για μυημένους.

Τι και αν οι τάφοι βρέθηκαν άδειοι από κτερίσματα; Τα αληθινά ευρήματα είναι αλλού, είναι στο πλάσιμο της ιστορίας του μνημείου και του τόπου, μέσα από όσα απομεινάρια ο χρόνος και οι άνθρωποι επέτρεψαν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Το αληθινό εύρημα όσων ασχολούνται με αυτή τη δουλειά (από όποιο πόστο και αν ασχολούνται) είναι η ανακάλυψη του εαυτού τους μέσα στα ερείπια ως μια συνέχεια του χθες στο σήμερα και με προέκταση στο αύριο.
"Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει..."
Μόνο η λήθη τα "σκοτώνει"...

Η ουσία βρίσκεται στην ανάγκη να συνδεθούμε με το παρελθόν, να μιλήσουμε γι΄αυτό, να το κάνουμε οικείο, να δείξουμε ότι όντως υπήρξε και ότι το θεωρούμε άξιο λόγου και σπουδαίο. Τόσο σπουδαίο ώστε κάποιοι να βράζουν κάτω από τον ήλιο για να αναστηθεί και άλλοι να ξεκινούν από τα πέρατα του κόσμου για να το δουν.  


Αφιερωμένο σε αυτούς που με υπέμειναν καρτερικά σήμερα κάθε φορά που έλεγα "κουράγιο να τελειώσουμε το σχέδιο και θα σχολάσουμε", την ίδια ώρα που τα μπουκάλια με το νερό άδειαζαν απειλητικά γρήγορα και τα ελαιόδεντρα τριγύρω αδυνατούσαν πλέον να συγκρατήσουν τον κατακόρυφο ήλιο!! Φίλοι μου σας ευχαριστώ.  

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Η έκπληξη

Η έκπληξη παραμονεύει παντού: στο ξεφύλλισμα ενός βιβλίου, στο διαδίκτυο, στη στροφή του δρόμου, πίσω από μια πόρτα, στο βλέμμα ενός περαστικού, στις λέξεις ενός άγνωστου αλλά και κάποιου γνωστού. Η έκπληξη παραμονεύει ειδικά εκεί που δεν το περιμένουμε!

Μα πάνω από όλα η έκπληξη παραμονεύει μέσα μας. Εκεί που νομίζουμε ότι όλα είναι υπό έλεγχο, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ότι τα πάντα έχουν ένα ρυθμό, που είναι σχεδόν καταδικασμένος να κρατήσει απαράλλαχτος μέχρι το τέλος. Το όποιο τέλος.

Κάπου εκεί, δεν έχει νόημα το πως και το γιατί, ο ίδιος μας ο εαυτός μας μπορεί να μας εκπλήξει αναπάντεχα. Μια απόφαση, μια σκέψη, ένα ερέθισμα και όλη η τάξη του κόσμου μας ανατρέπεται. Το πιο ωραίο είναι ότι παρακολουθούμε την ανατροπή σαν μεθυσμένοι, σχεδόν χαρούμενοι αγνοώντας επιδεικτικά τη συνέχεια και τις συνέπειες. Η έκπληξη τελικά είμαστε εμείς οι ίδιοι...

Είναι η ζωή ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις και αναπάντεχα γεγονότα, που πιθανότατα τα προκαλούμε μόνοι μας; Είναι οι εκπλήξεις η αφορμή για να γίνει η ζωή ένα ταξίδι γεμάτο όνειρα και στόχους, που μπορεί να αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη; "Τα όνειρα ζουν στη σιωπή" μου είπαν πρόσφατα και μου άρεσε, καθώς η σιωπή των ονείρων κάνει τις εκπλήξεις της ζωής ακόμα πιο εκκωφαντικές.

Και αξίζουν και η ζωή και οι εκπλήξεις της, ακόμα και αν είναι σίγουρο ότι ποτέ, μα ποτέ δεν θα βρούμε τα Κύθηρα...